آقا گمانم من شما را دوست...

حسی غریب و آشنا را دوست...

نه نه! چه می گویم فقط این که

آیا شما یک لحظه ما را دوست؟

منظور من این که شما با من...

من با شما این قصه ها را دوست...

ای وای! حرفم این نبود اما

سردم شده آب و هوا را دوست...

حس عجیب پیشتان بودن

نه! فکر بد نه! من خدا را دوست...

از دور می آید صدای پا

حتا همین پا و صدا را دوست...

این بار دیگر حرف خواهم زد

آقا گمانم من شما را دوست...

سکوت ای تداعی گر امید ها و آرزوهای زیراوار

سکوت ای خواستگاه بی پروایی

و وجدانهایی که از غرور به درد می اید

سکوت ای تداعی گر شب زنده داری ها

و حرفهای نا گفته

سکوت ای دیواره آهنین واژه ها

که در خلوتگاه بی مرزی اسیر گشته اند

سکوت ای صداقت پنهان اشکها

و هق هق های بی کسی

سکوت ای تنهایی اتاق من

ای واژه های ناگفته ی ذهن کوچکم

که تار گرفته اند

در میان حجم سنگین بی قراری ها

آری سکوت

ای مدعی تازه نفس عشقهای پنهان

که بازار کساد عاشقی را از پای درآوردی

و باز سکوت

که همچون رودخانه ای در میان این فاصله ها

   جاریست....

بارون تو حیاط آواز می‌خونه،

که بیا بیرون «بوم» ویرونه!

تاکی خاموشی؟ تاکی تنهایی؟

می‌ترسم آخر بشی دیوونه!

بارون تو حیاط فریاد می‌زنه،

توپلکم، اشکم، گوری می‌کنه!

پنچه‌ی غصه، میون سینه‌م،

مث عنکبوت تاری می‌تنه.

بیرون انگاری بارون می‌باره،

کودکی‌هامو یادم می‌آره!

بارون اشکام از ابر گریه،

باز روی کویر گونه‌م می‌باره!

بارون می‌دونی زحمت نمی‌شه،

ناممو بنویس بر روی شیشه!

آخه نام من مثل یه کویر،

تشنه‌ی بارون بوده همیشه!